Η ΝΕΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΛΟΒΕΡΔΟΥ

ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Γυρίζοντας πίσω τον πολιτικό χρόνο εύκολα συμπεραίνει  κανείς πως πάντοτε οι επιλογές του   Ανδρέα Λοβέρδου διακρίνονταν για την προσήλωση στον ρεαλισμό της πολιτικής συγκυρίας.

Μπαίνοντας στην πολιτική έλεγε σε  δημοσιογράφους που του εξέφρασαν ενστάσεις για την ποιότητα του εκσυγχρονιστικού προσωπικού:  « Φυσικά και θα είμαι στο πλευρό του Σημίτη. Εχω τη φιλοδοξία να γίνω υπουργός όχι άλλος ένας αποτυχημένος κομματάρχης».

Στήριξε ανοιχτά τον Ευάγγελο Βενιζέλο στην περίοδο της πρώτης αμφισβήτησης του Γ Παπανδρέου από τον οποίο απομακρύνθηκε μετά την ηχηρή αποτυχία να κερδίσει την ηγεσία.

Στην κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν ο πρώτος υπουργός που συνειδητοποίησε το τσουνάμι των επώδυνων μέτρων του μνημονίου που θα επακολουθούσαν. Πήρε το κόστος της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού – που είχε έντονα χαρακτηριστικά της τακτικής του Προκρούστη- και αργότερα των σκληρών συνεχόμενων περικοπών στις δαπάνες της υγείας με στόχο να κερδίσει τον τίτλο του «μεταρρυθμιστή» ή του τεχνοκράτη υπουργού της επόμενης ημέρας.  Παράσημο απαραίτητο για την μελλοντική διαδοχή. Χρησιμοποίησε όμως «μπακαλίστικες τακτικές» υπό την καθοδήγηση της τρόικας δημιουργώντας το τέρας του ΕΟΠΥΥ.  

Ο Γιώργος Παπανδρέου παρά τη μακρά του πολιτική πορεία ουδέποτε ασχολήθηκε σοβαρά με το ΠΑΣΟΚ. Εκτός λίγων προσωπικών φίλων οι επαφές του με το στελεχιακό δυναμικό ήταν περιορισμένες. Ετσι όταν κλήθηκε να ανατάξει το κόμμα από την βαριά ήττα του 2004 και αξιολόγησε την κατάσταση, η επιλογή προσώπων όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος ήταν περίπου μονόδρομος. Η σχέση τους δεν ήταν ποτέ ανέφελη για αυτό και τον «έστειλε»  στην πολιτική λαιμητόμο  του υπουργείου Εργασίας. Αργότερα υπήρξε μερική αποκατάσταση της σχέσης τους καθώς ο Ανδρέας Λοβέρδος ήταν από τους λίγους υπουργούς που στήριζαν με νύχια και δόντια την μνημονιακή του επιλογή. Η φράση «δεν υπάρχει σάλιο» ήταν η επιτομή της επικοινωνιακής στήριξης.

Μετά την πτώση Παπανδρέου από τους λανθασμένους χειρισμούς του δημοψηφίσματος  αλλά και την διογκούμενη κοινωνική οργή για την αυξανόμενη ύφεση ο τότε υπουργός υγείας  της κυβέρνησης Παπαδήμου έβαλε ασπίδα στον «τραυματισμένο» πολιτικά πρώην πρωθυπουργό με τη φράση «αν πειράξουν τον Παπανδρέου θα γίνει μακελειό». Διέβλεπε τότε ότι αφενός υπήρχε μούδιασμα για το μέλλον στο στρατόπεδο των υποστηριχτών του Παπανδρέου αφετέρου πίστευε πως οι επιλογές Βενιζέλου θα  ήταν απαγορευτικές για να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος.

Για ένα μικρό διάστημα φάνηκε ότι θα ήταν η επιλογή Παπανδρέου απέναντι στον Βενιζέλο. Τελικά προτίμησε την σιγουριά της συμμαχίας. Τώρα εκτός ΠΑΣΟΚ δίχως τις επικοινωνιακές πιένες του παρελθόντος ,ως επικεφαλής της κίνησης ΡΙΚΣΣΥ αναζητά τρόπους ώστε οι ψηφοφόροι να προσέξουν το νέο του εγχείρημα. Πρόσωπο επικοινωνιακό γνωρίσει καλά πως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και κυρίως αυτό  των παλιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ δείχνουν αγανακτισμένοι , τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου ως τους αυτουργούς για τις πρωτοφανείς δυσκολίες που περνούν .

 Ο πειρασμός  ήταν μεγάλος και η αποκαθήλωση του πρώην πρωθυπουργού από τον άλλοτε υπουργό του ήρθε περίπου ως ώριμο φρούτο.

Γ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: ΒRAND NAME KAI  ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ  

Τις τελευταίες εβδομάδες οι πολιτικοί αναλυτές παρατηρούν -με έκπληξη- μια ανεπαίσθητη επαναδραστηριοποίηση του Γιώργου Παπανδρέου στην πολιτική ζωή της χώρας. Ξαφνικά πρώην υπουργοί  και πρόσωπα που έχουν στενές σχέσεις με τον πρώην πρωθυπουργό  όπως οι Γιώργος Πεταλωτής, Πάνος Μπεγλίτης ή Νίκος Σηφουνάκης επανήλθαν στις τηλεοράσεις  μετά από καιρό.

Η έκπληξη μεγάλωσε ακόμη περισσότερο από την ένταση της απάντησης του Γιώργου Παπανδρέου στην επίθεση Λοβέρδου για την εμπλοκή της χώρας με το ΔΝΤ. «Τώρα που η πολιτική μας δικαιώνεται πλέον και από τους τότε πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας Λοβέρδος ‘θυμήθηκε’  να αποποιηθεί τον αγώνα μας. Αγώνα στον οποίο συμμετείχε ο ίδιος ως υπουργός με όλες του τις δυνάμεις. Γιατί τέτοια ρήξη με την αλήθεια; Θα περιμέναμε περισσότερη γενναιότητα και λιγότερη υποκρισία». Τόνιζε στην ανακοίνωση του ο πρώην πρωθυπουργός.
Κάποιοι είδαν πίσω από την όλη ιστορία μια προσπάθεια σταδιακής επιστροφής του Γιώργου Παπανδρέου στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Στην πραγματικότητα η πρόσφατη περιπέτεια με την προσπάθεια  παραπομπής σε προανακριτική επιτροπή για την λίστα Λαγκάρντ από διάφορους πολιτικούς παράγοντες  χτύπησε καμπανάκι στην οικογένεια Παπανδρέου πως μια νέα απόπειρα «ενοχοποίησης» βρίσκεται σε εξέλιξη.
Αλλωστε δεν θεωρούν τυχαίο το πρόσφατο δημοσίευμα της γαλλικής αριστερής εφημερίδας Le Monde με τη φράση  «η δυναστεία Παπανδρέου τελείωσε μια για πάντα» που  άγγιξε την αδύναμη χορδή της οικογένειας  Παπανδρέου. Την υστεροφημία. Αυτός θεωρούν ότι είναι ο πολιτικός στόχος. Να «καεί» οριστικά  και αμετάκλητα το brand name που συνδέθηκε καταλυτικά με το ΠΑΣΟΚ από το 1974 έως σήμερα.                                

Α.ΛΟΒΕΡΔΟΣ: Απεταξάμην …το μνημόνιο

Οι πολιτικοί του αντίπαλοι στο ΠΑΣΟΚ βλέπουν στο πρόσωπο του τον «νεκροθάφτη» του κόμματος που με τις επώδυνες επιλογές του στα κοινωνικά υπουργεία επί κυβέρνησης Παπανδρέου φόρτωσε για πολλά χρόνια με οργή την κοινωνία.
Στοιχηματίζουν ότι η τακτική του θα είναι από εδώ και στο εξής μια στο καρφί ( ΠΑΣΟΚ) και μια στο πέταλο ( ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ) προσπαθώντας αφενός να επιπλεύσει πολιτικά με την νεότευκτη κίνηση του αφετέρου να ξεφορτωθεί  το μνημονιακό μανδύα.
Από την πλευρά του ο ηγέτης της ΡΙΚΣΣΥ εμφανίζεται αισιόδοξος  για το μέλλον καθώς στις κρυφές δημοσκοπήσεις η κίνηση του όπως δηλώνει, φτάνει τις 5,5 ποσοστιαίες μονάδες.          
Ταυτόχρονα ο Ανδρέας Λοβέρδος έστειλε δύο σημαντικά μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση με το «δεν συμβιβάζομαι» αλλά και χρησιμοποιώντας μια παραλλαγή της ιστορικής ρήσης του Παναγιώτη Πιπινέλη «δικαίωμα του βασιλέως είναι να διορίζει πρωθυπουργόν, ακόμη και τον κηπουρόν του».  Φράση  που επανέφερε πολιτικά, πρόσφατα ο Γιώργος Φλωρίδης «Το Σύνταγμα δίδει το απόλυτο δικαίωμα στον Πρωθυπουργό να διορίζει υπουργούς πρόσωπα της εμπιστοσύνης του, αλλά δεν του επιτρέπει να διορίζει υπουργό τον κηπουρό του» χτυπώντας το στρατόπεδο Παπανδρέου στην αχίλλειο φτέρνα της. Τις αδιαφανείς επιλογές υπουργών και συνεργατών στην κυβέρνηση.
Βέβαια για τους γνωρίζοντες  ο Παναγιώτης Πιπινέλης ξεκίνησε την καριέρα ως διπλωμάτης του στέμματος, έμεινε πιστός μοναρχικός, αλλά πέρασε στην νεώτερη πολιτική ιστορία του τόπου ως υπουργός εξωτερικών της χούντας των συνταγματαρχών.
Και κάποιες φορές η ιστορία -έστω και με τις αναγκαίες παραλλαγές για την περίπτωση μας- μπορεί να επαναληφθεί  ως φάρσα εάν δεν υπάρξει η απαιτούμενη προσοχή.