Του Δημήτρη Τσαγκάρη
Ενόψει της δραματικής αριθμητικής του χρέους για την τριετία 2014-2016, αλλά και της συνολικής πορείας του ελληνικού χρέους από την αρχή της εφαρμογής των μνημονίων, είχαμε την πρόσφατη εξαγγελία Σόιμπλε για ένα νέο 3ο πακέτο βοήθειας προς την χώρα μας.
Επομένως, μας εμπιστεύονται να μας ξανα-δανείσουν;
Η ελληνική πλευρά μετά τον αρχικό της αιφνιδιασμό (προσπαθούσε να πείσει ήδη, στο εσωτερικό, για success story) έδειξε για μια ακόμη φορά επιπολαιότητα και ερασιτεχνισμό.
Ακούσαμε για παράδειγμα (από ελληνικά χείλη) ότι δεν θέλουμε κούρεμα ή ότι δεν θέλουμε περισσότερα από, ίσως, 10 δισ. ευρώ, την ίδια στιγμή που η κ Μέρκελ δηλώνει, ότι δεν γνωρίζει τι μπορεί να απαιτηθεί.
Σε κάθε περίπτωση το γερμανικό debate έδειξε ότι η απόφαση των Γερμανών φαίνεται να είναι η –εκ νέου– υιοθεσία του «προβληματικού» τέκνου που λέγεται Ελλάδα.
Ενόψει της δραματικής αριθμητικής του χρέους για την τριετία 2014-2016, αλλά και της συνολικής πορείας του ελληνικού χρέους από την αρχή της εφαρμογής των μνημονίων, είχαμε την πρόσφατη εξαγγελία Σόιμπλε για ένα νέο 3ο πακέτο βοήθειας προς την χώρα μας.
Επομένως, μας εμπιστεύονται να μας ξανα-δανείσουν;
Η ελληνική πλευρά μετά τον αρχικό της αιφνιδιασμό (προσπαθούσε να πείσει ήδη, στο εσωτερικό, για success story) έδειξε για μια ακόμη φορά επιπολαιότητα και ερασιτεχνισμό.
Ακούσαμε για παράδειγμα (από ελληνικά χείλη) ότι δεν θέλουμε κούρεμα ή ότι δεν θέλουμε περισσότερα από, ίσως, 10 δισ. ευρώ, την ίδια στιγμή που η κ Μέρκελ δηλώνει, ότι δεν γνωρίζει τι μπορεί να απαιτηθεί.
Σε κάθε περίπτωση το γερμανικό debate έδειξε ότι η απόφαση των Γερμανών φαίνεται να είναι η –εκ νέου– υιοθεσία του «προβληματικού» τέκνου που λέγεται Ελλάδα.
Όμως στο εσωτερικό διατηρείται ένα εκρηξιγενές σκηνικό οικονομικού αδιεξόδου, συντηρείται ένα διαρκές κούρεμα (psi) στην καθημερινότητα του ελληνικού λαού, συνεχίζεται ο κατήφορος –ψυχολογικός και οικονομικός–σε όλα.
Ζούμε αυτό που αρχικά, είχαμε ονομάσει Σπιράλ Θανάτου!
Σε κάθε περίπτωση βρισκόμαστε στη δίνη μιας διαρκούς επιδείνωσης των εσόδων μας (αν υπάρχουν) και της αξίας της περιουσίας μας, ενώ τα χρέη μας παραμένουν στα προ-μνημονίου επίπεδα.
Θα πάμε λοιπόν εκ νέου σε επανάληψη μιας «μπερδεμένης ιστορίας διάσωσης» (όρος του ΔΝΤ) με τη γνωστή –ύποπτη– υπεραισιοδοξία ψευτοτακτοποιήσεων, που διαχρονικά καταστρέφουν πόρους και ταλέντα, οδηγούν την χώρα σε ερήμωση και μαρασμό και καθιστούν ακόμη και κυκλικά προβλήματα διαρθρωτικά;
Θα μείνουμε σε ένα μνημόνιο αποπληρωμής των δανειστών ή θα πάμε σε ένα μνημόνιο προκοπής ευημερίας, προοπτικής, επανεκκίνησης, «επόμενης μέρας» και ρόλου στην Ευρώπη;
Θα μείνουμε σε ένα καθεστώς αναγκαστικής διαχείρισης (με εσωτερική επιτροπεία) χωρίς benchmark, χωρίς δηλαδή να έχει καθοριστεί ο προορισμός, ο στόχος, με αποικιοκρατικές-κατοχικές προδιαγραφές (φόροι μέσω ΔΕΗ κλπ).
Θα συνεχίσουμε να ψηφίζουμε «πολυνομοσχέδια και μεσοπρόθεσμα» που κατά
βάση αυξάνουν τους τεκμαρτούς –πλέον– φόρους χωρίς να επιλύουν κανένα
πρόβλημα;
Είναι δυνατόν να αρκούμαστε σε εξαγγελίες (θυμίζουν συσσίτιο κατοχής) για voucher εργασίας και περίθαλψης;
Είναι δυνατόν το μέλλον μας να εξαντλείται στην αύξηση των δόσεων αποπληρωμής χρεών;
Θα συνεχίσουμε εγκλωβισμένοι στον φαύλο κύκλο της λιτότητας και των περικοπών που εν τέλει αυξάνουν το χρέος και επιδεινώνουν την «ευρωπαϊκή» ζωή μας καθημερινά;
Είναι δυνατόν μια οικονομία να λειτουργεί με «κλειστές» τράπεζες που, ενώ οι ίδιες κινούνται στο δικό τους κύκλο πιστωτικής συρρίκνωσης, αναμένουν καταθέτες και δανειολήπτες με cash collateral;
Είναι δυνατόν να συνεχίζει ο παραλογισμός ανακοινώσεων «μεταβατικών διατάξεων» στο ασφαλιστικό, ή το ΙΚΑ, ενώ αναγνωρίζει την μη καταβολή μισθών να αξιώνει την καταβολή εισφορών;
Θα συνεχίσουμε να αποκαλούμε “επένδυση” την αλλαγή μετόχου σε μια εταιρεία;
Θα συνεχίσουμε να υποκρινόμαστε, αποκαλώντας “διαπραγμάτευση” τα ισοδύναμα μέτρα;
Όταν οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι ουσιαστικά το κυβερνητικό έργο –τα υπουργικά συμβούλια– εξαντλούνται στην εφαρμογή υπογεγραμμένων υποχρεώσεων –συχνά ασυνάρτητων και πρωτότυπων– ως προαπαιτούμενων δράσεων, για την κάθε επομένη δόση;
Χρειάζεται ένα νέο πολιτικοοικονομικό management στη χώρα και μια νέα διαπραγμάτευση με την Ευρώπη.
Μια διαπραγμάτευση προδιαγραφών και ποιοτικής σύγκλισης με τους ευρωπαϊκούς κανόνες λειτουργίας.
Η χώρα είναι κουρασμένη από μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις και εκσυγχρονισμούς, συχνά “γκρίζους” (από πλευράς τιμήματος/οικονομικού αποτελέσματος) και κενούς (από πλευράς διοικητικού/επιχειρηματικού περιεχομένου) που δεν παράγουν ένα λειτουργικό αποτέλεσμα για την αγορά και την κοινωνία.
Χρειάζεται ένα μνημόνιο σύγκλισης με την Ευρώπη.
Ένα μνημόνιο ανάπτυξης, προδιαγραφών.
Ένα μνημόνιο «ανακατασκευής» της χώρας
Ένα μνημόνιο εξευρωπαϊσμού της Ελλάδας.
Χρειάζεται εμπειρία, φαντασία και γνώση.
Τέλος, μας χρειάζεται –επειγόντως– ένας ΕΘΝΑΡΧΗΣ, διότι η εθνική συνεννόηση και στρατηγική είναι δυστυχώς, άγνωστη έννοια στη χώρα μας!
Άλλως, ισχύει το προχθεσινό «ο Θεός είναι μεγάλος...» του κ. Σ. Ψυχάρη στο ΒΗΜΑ (η ρήση «καλό κουράγιο» του κ. Ο. Ρέν είναι ήδη παρωχημένη...).
ΥΓ
- Το πρόβλημα δεν λύνεται με επιταγές “διευκόλυνσης”.
- Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ, πρόβλημα ρευστότητας. Απλά κατέστη τέτοιο, από την ανικανότητα της πολιτικής μας ελίτ (FAZ, BILD, Sud Zeit).
- Π. Ντε Γκρόβ (Κομισιόν) «...Η παραχώρηση της νομισματικής πολιτικής στην ΕΚΤ και η απώλεια έτσι των νομισματικών εργαλείων ρύθμισης των εθνικών οικονομιών, θα έπρεπε να είχε οδηγήσει σε μεγαλύτερη ελαστικότητα στην δημοσιονομική πολιτική.
Αφού οι χώρες έχουν δώσει το νόμισμα στην ΕΚΤ θα έπρεπε να έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια διαχείρισης της δημοσιονομικής πολιτικής. Αυτό που τώρα συμβαίνει είναι το αντίθετο...».
* Ο κ. Δημήτρης Τσαγκάρης είναι Οικονομολόγος ΜΑ-Φοροτέχνης - Διευθύνων Σύμβουλος της FAO Economics AE
Είναι δυνατόν να αρκούμαστε σε εξαγγελίες (θυμίζουν συσσίτιο κατοχής) για voucher εργασίας και περίθαλψης;
Είναι δυνατόν το μέλλον μας να εξαντλείται στην αύξηση των δόσεων αποπληρωμής χρεών;
Θα συνεχίσουμε εγκλωβισμένοι στον φαύλο κύκλο της λιτότητας και των περικοπών που εν τέλει αυξάνουν το χρέος και επιδεινώνουν την «ευρωπαϊκή» ζωή μας καθημερινά;
Είναι δυνατόν μια οικονομία να λειτουργεί με «κλειστές» τράπεζες που, ενώ οι ίδιες κινούνται στο δικό τους κύκλο πιστωτικής συρρίκνωσης, αναμένουν καταθέτες και δανειολήπτες με cash collateral;
Είναι δυνατόν να συνεχίζει ο παραλογισμός ανακοινώσεων «μεταβατικών διατάξεων» στο ασφαλιστικό, ή το ΙΚΑ, ενώ αναγνωρίζει την μη καταβολή μισθών να αξιώνει την καταβολή εισφορών;
Θα συνεχίσουμε να αποκαλούμε “επένδυση” την αλλαγή μετόχου σε μια εταιρεία;
Θα συνεχίσουμε να υποκρινόμαστε, αποκαλώντας “διαπραγμάτευση” τα ισοδύναμα μέτρα;
Όταν οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι ουσιαστικά το κυβερνητικό έργο –τα υπουργικά συμβούλια– εξαντλούνται στην εφαρμογή υπογεγραμμένων υποχρεώσεων –συχνά ασυνάρτητων και πρωτότυπων– ως προαπαιτούμενων δράσεων, για την κάθε επομένη δόση;
Χρειάζεται ένα νέο πολιτικοοικονομικό management στη χώρα και μια νέα διαπραγμάτευση με την Ευρώπη.
Μια διαπραγμάτευση προδιαγραφών και ποιοτικής σύγκλισης με τους ευρωπαϊκούς κανόνες λειτουργίας.
Η χώρα είναι κουρασμένη από μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις και εκσυγχρονισμούς, συχνά “γκρίζους” (από πλευράς τιμήματος/οικονομικού αποτελέσματος) και κενούς (από πλευράς διοικητικού/επιχειρηματικού περιεχομένου) που δεν παράγουν ένα λειτουργικό αποτέλεσμα για την αγορά και την κοινωνία.
Χρειάζεται ένα μνημόνιο σύγκλισης με την Ευρώπη.
Ένα μνημόνιο ανάπτυξης, προδιαγραφών.
Ένα μνημόνιο «ανακατασκευής» της χώρας
Ένα μνημόνιο εξευρωπαϊσμού της Ελλάδας.
Χρειάζεται εμπειρία, φαντασία και γνώση.
Τέλος, μας χρειάζεται –επειγόντως– ένας ΕΘΝΑΡΧΗΣ, διότι η εθνική συνεννόηση και στρατηγική είναι δυστυχώς, άγνωστη έννοια στη χώρα μας!
Άλλως, ισχύει το προχθεσινό «ο Θεός είναι μεγάλος...» του κ. Σ. Ψυχάρη στο ΒΗΜΑ (η ρήση «καλό κουράγιο» του κ. Ο. Ρέν είναι ήδη παρωχημένη...).
ΥΓ
- Το πρόβλημα δεν λύνεται με επιταγές “διευκόλυνσης”.
- Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ, πρόβλημα ρευστότητας. Απλά κατέστη τέτοιο, από την ανικανότητα της πολιτικής μας ελίτ (FAZ, BILD, Sud Zeit).
- Π. Ντε Γκρόβ (Κομισιόν) «...Η παραχώρηση της νομισματικής πολιτικής στην ΕΚΤ και η απώλεια έτσι των νομισματικών εργαλείων ρύθμισης των εθνικών οικονομιών, θα έπρεπε να είχε οδηγήσει σε μεγαλύτερη ελαστικότητα στην δημοσιονομική πολιτική.
Αφού οι χώρες έχουν δώσει το νόμισμα στην ΕΚΤ θα έπρεπε να έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια διαχείρισης της δημοσιονομικής πολιτικής. Αυτό που τώρα συμβαίνει είναι το αντίθετο...».
* Ο κ. Δημήτρης Τσαγκάρης είναι Οικονομολόγος ΜΑ-Φοροτέχνης - Διευθύνων Σύμβουλος της FAO Economics AE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου