Η πολιτική των… τρακτέρ νίκησε και πάλι. Η «προνομιούχος» - όπως όλα δείχνουν- τάξη των αγροτών, αφού κατάφερε να πάει πίσω ένα χρόνο την ένταξή της στο φορολογικό καθεστώς των ελευθέρων επαγγελματιών (από το 2015 η τήρηση βιβλίων εσόδων - εξόδων) κέρδισε μία ακόμη μάχη. Αυτή της απαλλαγής από το φόρο στα αγροτεμάχια.
Αυτό βέβαια υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να αποτελεί και θετική εξέλιξη. Λιγότερα φορολογικά βάρη για μία επαγγελματική ομάδα που διαδραματίζει ή που θα έπρεπε να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής της χώρας. Στην Ελλάδα των μνημονίων, όμως, που η φορολογική αφαίμαξη των… κοινών θνητών έχει «ταρακουνήσει» ακόμη και τους «μουτζαχεντίν» της δημοσιονομικής προσαρμογής, μόνο ως πρόκληση μπορεί να εκληφθεί.
Τα επιχειρήματα των αγροτών σαθρά. Και ο αντίλογος ισχυρός.
Λέει η ΠΑΣΕΓΕΣ:
- Tα καλλιεργούμενα αγροτεμάχια δεν αποτελούν, είδος πολυτελείας για να φορολογηθούν.
- Δεν μπορεί να φορολογείται και το τελικό προϊόν και το μέσο.
- Θα αποτελέσει χαριστική βολή στο αγροτικό εισόδημα.
- Θα αποδυναμώσει κάθε προοπτική ανάπτυξης του αγροτικού τομέα.
- Θα αυξηθεί το κόστος παραγωγής των προϊόντων.
Ο αντίλογος:
- Γιατί να αποτελούν είδος πολυτελείας τα ιδιόκτητα καταστήματα και να πληρώνουν το «χαράτσι» οι έμποροι – ιδιοκτήτες τους;
- Να μην πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας οι ιδιοκτήτες φορτηγών.
- Λες και οι φόροι σε μισθωτούς και συνταξιούχους αυγατίζουν το εισόδημα. Τη στιγμή μάλιστα που έχουν υποστεί και δραστικές μειώσεις μισθών.
- Είδαμε πόση και τι είδους ανάπτυξη πέτυχε ο αγροτικός τομέας την εποχή των παχέων αγελάδων. Όταν «έβρεχε» ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων και της παραγωγής και οι αγρότες απολάμβαναν δεκάδες εκπτώσεις και φοροαπαλλαγές. Τις οποίες εξακολουθούν να διατηρούν. Ελάχιστες οι φωτεινές εξαιρέσεις.
- Χρυσά πληρώνουμε αγγούρια και ντομάτες και όλα τα συμπαθή φρούτα και λαχανικά τουλάχιστον την τελευταία πενταετία. Δεν ίσχυε τότε η φορολόγηση των αγροτεμαχίων.
Για να λέμε βέβαια τώρα και του στραβού το δίκιο δεν φταίνε οι αγρότες. Ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτοί. Φταίνε όλοι όσοι τους μετέτρεψαν σε κυνηγούς επιδοτήσεων και όσοι έκαναν τα στραβά μάτια σε ενισχύσεις – μαϊμού και συνεταιρισμούς – «φαντάσματα», που αποτελούνταν από δεκάδες μέλη τα οποία όμως ήταν αγρότες μόνο στα χαρτιά. Και όλα αυτά γιατί; Για να συντηρούν μία σταθερή κομματική πελατεία. Είναι κοινό μυστικό άλλωστε ότι οι αγρότες αποτελούν την εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. (Στις τελευταίες εκλογές η ΝΔ πήρε 22% σε αγροτικές περιοχές, το ΠΑΣΟΚ 19% και η ΔΗΜΑΡ 6%). Και το τελευταίο που θέλουν είναι να τους δυσαρεστήσουν. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που δεν τους ενδιαφέρει το άλλο κομμάτι των φορολογουμένων, αυτό που θα κληθεί να πληρώσει το «μάρμαρο» για το φόρο που γλίτωσαν οι αγρότες. Ακόμη κι αν πρόκειται για τους ίδιους που εδώ και τρία χρόνια σηκώνουν με γαϊδουρινή υπομονή τα ασήκωτα φορολογικά βάρη. Και δεν είναι μικρή η συγκεκριμένη τρύπα... Κοντεύει τα 300 εκατ. ευρώ. Θυμηθείτε ότι η αδυναμία εύρεσης αντίστοιχου ποσού τον Φεβρουάριο του 2012 λίγο έλειψε να τινάξει στον αέρα τη συμφωνία με την τρόικα. Τελικά τότε θυσιάστηκαν οι συντάξεις.
Αυτά όμως ήταν... last year. Καλώς ή κακώς οι εποχές έχουν αλλάξει και μαζί και οι απαιτήσεις των πολιτών. Το πολιτικό σύστημα καλείται να κάνει ριζική αναδόμηση στο προφίλ του και να απεξαρτηθεί από ξεπερασμένες λογικές του παρελθόντος. Είναι η ευκαιρία να μπει ένα τέλος σε κάθε είδους ασυλία και προνομιακή μεταχείριση. Και οδηγός σε αυτό τον δύσκολο δρόμο θα πρέπει να είναι μόνο οι υπεράνθρωπες θυσίες της πλειονότητας των πολιτών. Οι οποίες πάνε χαμένες όσο πάνω από τους κυβερνώντες πλανάται το «φάντασμα» του πολιτικού κόστους. Τολμήστε! Άλλωστε η χώρα δεν μπορεί να είναι «τσιφλίκι» κανενός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου